"I am really excited about the release of "Six Strings of Steel" on M.C. Records. It's a look back at many guitar and song styles that have been important to me along my journey in this world of ever-changing tastes and sounds".
Duke Robillard

Duke Robillard is de laatste tijd niet meer te stoppen, de veteraan blijft bijna elk jaar topplaten uitbrengen, alleen of met zijn muzikale vrienden. 2023 zal geen uitzondering zijn, want eind vorige maand bracht de Amerikaanse bluesman het album "Six Strings Of Steel" uit, waarvan de driedubbele 'S' in de titel zijn huidige benadering van het spelen zou moeten weerspiegelen. Terwijl Robillard’s laatste albums werden aangekondigd onder zijn naam en Scott Hamilton of hemzelf en de band die zijn naam draagt, heeft dit album 'His All-Star Band' in de titel staan, waardoor het album een soort vervolg is op "Blues Bash!" uit 2020. Deze keer zijn er, naast Duke’s twee originelen, zijn smakelijke covers van artiesten als Fats Domino, Bob Dylan en, als afsluiter, de vaste waarde van Link Wray. Als je Duke Robillard volgt, zul je merken dat hij van label is veranderd en terug is bij M.C. Records, waar hij in 2017 "Duke Robillard & His Dames of Rhythm" uitbracht.

En als je Duke Robillard niet volgt, hetgeen ik me niet kan voorstellen, want deze gitarist heeft reeds meer dan een 56-jarige carrière achter zich, volgt hier een 'kleine' inleiding: Michael John 'Duke' Robillard (1948) staat al die jaren bekend als rock en blues gitarist, speelt hij ook jazz en swing. Duke Robillard wordt qua stijl wel eens vergeleken met zijn voorganger T-Bone Walker. Robillard speelde in bands als Mike 'Honey Bear' Robillard en werkte voor de iconische Guild Guitar Company, die al meer dan 60 jaar lang handgemaakte Guild gitaren bouwt. In 1967 richtte Robillard samen met pianist Alman LeGrande 'Al' Copley, Roomful of Blues op. Hij speelde meer dan tien jaar met de band, voordat hij in 1979 vertrok en gitarist werd van rockabillyzanger Robert Gordon (1947-2022) en vervolgens lid van de Legendary Blues Band. Hij richtte de Duke Robillard Band op in 1981 en nam uiteindelijk de naam Duke Robillard and the Pleasure Kings aan, met wie hij in de jaren tachtig toerde en opnam voor Rounder Records. Hij werd lid van de legendarische Fabulous Thunderbirds, waar harmonicaspeler Kim Wilson nog steeds in speelt en waar hij in 1990 Jimmie Vaughan op gitaar verving. Meer recent was Robillard de medeoprichter van het New Guitar Summit sextet en van Sunny & Her Joy Boys van zanger Sunny Crownover.

Duke Robillard stond al in de studio samen met groten als Jimmy Witherspoon, Snooky Prior, Jay McShann, Hal Singer, Ruth Brown, Billy Boyd Arnold, Eddie Clearwater, Pinetop Perkins, Joe Louis Walker, Todd Sharpville, Wham!, Tom Waits en Bob Dylan. In 2006 tourde Robillard nog in de States met Tom Waits tijdens de promotie van Waits’ ‘Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards‘ album en in 2013 als lead gitarist in de band van Nobelprijswinnaar Robert Allen Zimmerman, aka de nu 81-jarige Bob Dylan (1948). Robillard debuteerde in 1984 bij Rounder met Duke Robillard & the Pleasure Kings. Zijn 2010-album "Tales from the Tiki Lounge", dat hij opnam met Sunny Crownover, was een tribute aan een andere iconische gitaarbouwer, singer-songwriter en gitarist Lester William Polsfuss (1915–2009) aka Les Paul. Voor die gelegenheid speelde hij o.a. op een Gold Top en andere -waarschijnlijke speciale- Les Paul gitaren. "Blues Full Circle" nam Robillard in 2016 op voor het Stony Plain label met zijn All-Star Combo. De opvolger "Ear Worms" (2019) met zijn band: Bruce Bears (piano, Hammondorgel), Brad Hallen (bas) & Mark Teixeira (drums, percussie) en met als Special Guests: Chris Cote, Sunny Crownover, Mark Cutler, Julie Grant, Dave Howard en Klem Klimek. En zoals ik in het begin reeds schreef, van Robillard weten we dat 'stilzitten' nog niet over zijn lippen rolt. "Blues Bash!" verscheen in 2020, "Swingin' Again" (met Scott Hamilton) in 2021 (bij Blue Duchess) en "They Called It Rhythm & Blues" in 2022 (ook bij Stony Plain).

Zijn doelstelling blijft om rechttoe rechtaan blues in vintagestijl te maken met aanstekelige, dansbare ritmes, want Robillard heeft carrière gemaakt door zijn gemak te tonen met jump blues en de blues van Texas, Kansas City, New Orleans, Chicago en de West Coast. En dat hij nu terug is bij M.C. Records brengt gelukkig niet veel andere veranderingen met zich mee, want zijn vaste bandleden, bassist Marty Ballou, drummer Mark Teixeira, saxofonist Doug James en toetsenist Bruce Bears zijn aan boord op "Six Strings of Steel". Zanger Chris Cote, die te horen was op Robillard's laatste album uit 2022 is nu een volwaardig bandlid. Fiddler Katie Shore van Asleep at the Wheel doet als guest mee op "Watching the River Flow".

Het album opent met een instrumental van jazzgitaargrootheid Barney Kessel, "Git With It!", waarin Robillard's gitaar en James' baritonsax het tegen elkaar opnemen in een leuk duel. Het halsbrekende "Shame, Shame, Shame", een Smiley Lewis hit, laat Robillard's liefde voor oude New Orleans rock-and-roll horen, terwijl de derde track "Lima Beans", geschreven en gezongen door Eddie Ware, al staat het op naam van tenorsaxofonist Eddie Chamblee op zijn Chess Record uit 1951, maar hier met Robillard's stem waanzinnig aanstekelijk is. Robillard geeft de zang over aan Chris Cote voor Chuck Willis' "Love Struck", een nummer dat Duke zong op het eerste Roomful of Blues album in 1977. Cote neemt opnieuw de lead vocal voor zijn rekening in "In Perfect Harmony" (geschreven door Ballou, Cote en Teixeira). Een nieuw nummer en lief eerbetoon aan Robillard's vrouw, dat onweerstaanbare pop en Motown boventonen vertoont. Met hun eigen versie van Dylan's "Watching the River Flow" horen we nu halfweg de plaat een Texaans tintje met Shore's fiddle.

Het tweede deel start wederom met een instrumental, Leo Parker's "Billy in the Lion's Den" met een uitstekende James op baritonsax en een stuwende ritmesectie, het soort jumpblues dat Robillard's innemende stijl al jaren kenmerkt. Terug tijd voor de NOLA sound met Fats Domino hit "I'm Gonna be a Wheel Someday", hier wel degelijk vertraagd en getransformeerd met een verleidelijke ska groove, samen met een pittige maar typisch korte solo van Robillard. R&B is wat de klok slaat in het daaropvolgende, "Take Your Fine Frame Home", een cover van Ike Turner, waarin Cote zijn robuuste vocale kracht weer eens kan benadrukken, en zelfs Robillard levert een solo met rockabilly echo's. Naast het reeds vernoemde "In Perfect Harmony" is "Groovin' in the Swamp" het tweede originele nummer, en is eerder een loom instrumentaaltje. Lowell Fulson's "Lovin' You" is dan weer een eerbetoon aan deze onderschatte bluesgrootheid die Robillard al lang bewondert, en als zodanig neemt hij hier de vocalen voor zijn rekening. Afsluiter is Link Wray's beladen "Rumble", en meteen ook de laatste instrumental die tal van gitaristen vroeger hebben gelanceerd.

De titel "Six Strings of Steel" legt de nadruk op Robillard's gitaarspel, maar de set is ook aangekondigd aan zijn All-Star Band. Hoewel het album dus weer een showcase is voor zijn eigen meesterschap in blues, rock en jazz, wijst het ook op een ander kenmerk van zijn werk - uitzonderlijk samenspel. Gitaarsolo's? Zeker, ze zijn aanwezig, maar de solo's zijn beknopt en in dienst van de songs. Robillard heeft niets te bewijzen wat betreft zijn gitaarvirtuositeit. Voor al diegenen die grote kenners zijn van Duke's persoonlijkheid en zijn aangrijpend perceptieve oeuvre, dan zal dit nieuwe studioalbum zonder twijfel in je verzameling moeten staan.